پانزده

یک آدمی هست، حالا اسمش رو نمیذارم دوست، چون خیلی از من بدش میاد انگار. همون آدم خوبه...

یه آدمی هست، یه مدت انگار خیلی سعی کرده بود اپلای کنه بره خارج و هی نشده بود. بعدش با کلی کمک های بقیه، بالاخره شد و ایشون رفت یه دانشگاه معمولی توو یکی از دهات امریکا* که اتفاقا کلی از بچه ها دانشگاه ما هم اونجان. اولش که کلی خورد توو ذوقش که اینجا دهاته و فلان. بعدش هم کلی چیزایی که من صرفا میدونم ولی بهم ربطی ندارم. و الانش هم که حالش انگار خوب نیست و پول میده ملت امتحان های take home اش رو حل کنن. من واقعا درک نمیکنم این چطور دکتری ای قراره باشه. من جای اون نیستم که درک کنم، و بهم ربطی هم نداره. و شاید اصلا این چیزایی که میگم یه روزی سر خودم بیاد. ولی فکر میکنم کمکی که اون روز از بقیه میگیرم کمتر باشه، چون خب بالاخره من اونقد خوشگل نیستم! صرفا توو این پست میخواستم بگم خوشگل بودن چقدر تاثیرگذار میتونه باشه.

ولی بعضی وقتا میگم آخه واقعا لازم نیست دکتری بگیری، اونم دکتری فیزیک. یه سری سوال الکترومغناطیس که منم میتونم حل کنم رو پول میدی برات حل کنن. بعدش میگم خب شاید خیلی دوست داشته بره خارج و این تنها راه جلوی پاش بوده. نمیدونم منم درکش نمیکنم خب.

دیگه دانشجوی دانشگاه خارجی بودن هم بی ارزش شده. همه دارن میرن. حالا این آدم رو نمیگم، ولی کسایی رو میشناسم که کلی درس هاشون رو افتادن، بعدش هم اپلای میکنن و پذیرش میگیرن و میرن! مثل مور و ملخ همه دارن میرن و اون طرف تن میدن به بورژوازی! اونجا فقط استرس این رو ندارن که فردا چی میشه؟! وگرنه خیلی هم خوش نمیگذره بهشون. و تنها استدلال همه اینه که اونجا قدم بعدیت مشخصه، فردات تووی حاله ای ابهام نیست و این چیزا. درست هم میگن. ولی ما وقتی رفتیم رای دادیم کلی امیدوار بودیم. 

*دهات که میگم یعنی واقعا دهات. این دقیقا  لفظیه که کسایی که اونجا زندگی میکنن استفاده میکنن ازش.