سه

به مقاومت در برابر تغییر سرعت، اینرسی میگویند. یا لختی. یک جاهایی، یک طور هایی شاید بشود همان جرم خودمان.ولی ما بعضی وقت ها به مقاومت در برابر تغییر، اینرسی میگوییم.

حالا چرا این ها را میگویم؟ چون جدیدا کشف کرده ام یک اینرسیِ عجیبی در من به وجود آمده. یک نیرویی هست که مرا در برابر فکر کردن به چیز های ناراحت کننده مجبور به مقاومت میکند. شاید یک طور رخوت و تنبلی باشد. اینکه هر طوری که شده نمیخواهم ناراحت باشم و اصلا به درک و فلان و بهمان

ولی قضیه این است که من این "به درک" ها را قبلا هم میگفتم و اگر قرار بود کارگر شوند، شده بودند. خلاصه اینکه نمیدانم این اینرسی از کجا آمده ولی از وجودش خرسندم.

یک برنامه ی تَلِنت طوری نشان میداد تلویزیون امشب. خانواده نشسته بودند، پیگیر نگاه میکردند. یک دختربچه ای بود گویا خیلی سریع ضرب و تقسیم های بزرگ انجام میداد و آنطور که من میشنیدم خیلی هم زبان میریخت و از این شاخ بازی ها. و احسان علیخانی و امین حیایی و بقیه را هم هی سر چند تا ضرب و تقسیم و اینکه من ریاضی ام خوب است، شما بزرگ تر ها نه، ضایع میکرد. و همه میگفت وااوو چقد باهوش چه نابغه. من یادم آدم شاید ده-دوازده سال پیش یک مستندی میدیدم توی همین تلویزیون، نشان میداد به بچه های ژاپنی یاد میدادند مثل ماشین حساب ضرب و تقسیم کنند. حالا یکی بیاید بگوید این ها حتی ریاضی نیست، نبوغ که اصلا بماند؛ همه میریزند سرش. من گفتم این بچه کلاس رفته، بچگی اش تباه شده، و نابغه نیست، صرفا یک بچه ی معمولی است. خواهرم گفت: باشه تو خوبی. و من اصلا خوشم نیامد.

جدیدا احساس میکنم حساس شده ای... و شاید حسود. حسود کلمه ی خوبی برای تو نیست؛ حسود منم. تو وقتی یک آدمی بهتر از خودت را میبینی که با من دوستی میکند، گوشه گیر میشوی. و نمیدانی که چقدر بعضی چیز ها برای من مهم نیستند. تو حساس شده ای. و وای به حال من اگر ذره ای از این حساسیت را به یادت بیاورم، چون قطعا قبول نمیکنی و ساعت ها دلیل پشت دلیل میآوری که نه این طور نیست و شاید هم درست میگویی. ولی من میدانم که جدیدا ترسیده ای از اینکه من از دستت بروم. دیده ای کلی آدم توی این دنیا وجود دارند که برای من جذابند و من هم برایشان جذابم و ادامه ی ماجرا. الان تو هم ناراحت میشوی اگر من یک روز به تو بی اعتنایی کنم و بروم با یکی شان بنشینم فقط راجع به یک علاقه ی مشترک حرف بزنم.. یک علاقه ی مشترک صرفا! یک کاری که نمیتوانم با تو بکنم خیلی وقت ها.

بله، الان حداقل از این راضیم که تو درک میکنی که این قضیه حتی در مقیاس من هم ناراحت کننده است. چه برسد به مقیاس خودت.

ولی من دوست داشتم قبل از اینکه هر کدام از آن آدم های مثلا جذاب بگویند موهای من خوب است، تو بگویی. تو به جای اینکه به هزار نفر دیگر بگویی موهایشان چقدر خوب است(موهایی که بعضی وقت ها حقیقتا خوب نبودند)، به من بگویی(که موهایم به تحقیق خوبست). خیلی برایم ارزشمند میشد. ولی خب نشد. الان آن ها گفتند، خیلی ها گفتند و میگویند. تو هم میگویی و دیگر اصلا سراغ بقیه هم نمیروی. ولی فایده ای ندارد خودت هم میدانی. من آن شوق اولیه ام را از دست داده ام. تو میگویی اینطوری اش بیشتر ارزش دارد. من میگویم آنطوری اش بیشتر خوشحالم میکرد. وگرنه این که مسلّم است، این کارهایی که کردی هیچ وقت هیچی از من کم نکرد؛ من صرفا میترسیدم، یک حسی که الان خیلی خوب باید درکش کنی.

و کماکان همان اینرسی کذایی وجود دارد و انگار دارد قوی ترم میکند.