همون جوری

من فکر میکنم مظلوم نمایی در عین غر زدن و قضاوت کردن آدم ها کار بسیار راحتیه. در واقع راحت ترین کاریه که ما میتونیم برای تبرئه کردن خودمون انجام بدیم.

ولی اگر دقت کنیم میبینیم که خودمون دقیقا همون بدی هایی داریم که داریم ازشون انتقاد میکنیم.

 

من نمیدونم، وقتی یه نفر تو رو دوست داره و تو دوستش نداری، در عین حال تلاش میکنی که بشه و بعد میبینی که نمیشه و نمیتونی و خودت به فنا میری توو این قضیه که هی بگی نه و هی دل بشکنی چون میدونی الان اگه این کارو نکنی بعدا مجبور میشی بدترش رو انجام بدی... من نمیدونم چرا این کارم قابل درک نیست. اونم از طرف کسی که خودش قبول داره توو زندگیش حداقل یک نفر رو به معنای واقعی کلمه بازی داده.

 

اتفاقا هفته پیش بحث مسئولیت بود. زرافه به من میگفت باید مسئولیت کارهایی که با آدما میکنم رو بپذیرم. گفتم تو خودت مگه همین کارها رو نمیکنی؟ تو هم بپذیر. 

ما همه مون یه عنیم. هیچ فرقی هم نمیکنیم. هرکی بیشتر مظلوم نمایی کنه صرفا ضعیف تره. منم ظالمم، آره میدونم.

 

فردا امتحان دارم. این چند روز اینقدر غمگین بودم که حد نداره. اون همه آرزو و بچه‌گی رو یکباره تموم کردن با "خطای انسانی" مگه توجیه میشه.

...شما که روزی یک پست با هشتگ انتقام سخت میذاشتی هم توو هواپیما بودی و کشته شدی یعنی؟