برای من که در حالت عادی هم کم وسواس ندارم؛ زندگی خوابگاهی به طور طبیعی سخته. بعد فرض کنید یه ویروس تقریبا ناشناخته و به شدت واگیردار اپیدمی بشه. اینقدر دستامو شسستم که زخم شده. تازه توو خوابگاه مگه دست شستن افاقه میکنه؟ دستتو بشوری، بعدش باید بازم بری دری رو باز کنی که نمیدونی کی بهش دست زده. اصلا خوبی زندگی توو خونه یکیش اینه که تعداد آدمایی که به هرچی دست میزنن محدوده و تو میشناسیشون. رفتم محلول ضدعفونی کننده بخرم هیچ جا نداشت. ماسک سرجیکال معمولی خریدم، البته تقریبا قبل از بحران(!) دونه‌ای 2 هزار تومن. قرص ویتامین سی که همیشه میخورم و ورقی 500 تومنه، خریدم ورقی 3 هزار تومن. البته اینم برای قبل از بحرانه، و الان دیگه اصلا پیدا نمیشه و بنده با مجموعا 22 عدد قرص ویتامین سی(22 عدد یعنی دو ورق و دو تا دونه!) خودم یه پا محتکرم.
بعد توو این وضعیت، یهو اعلام کردن دانشگاه یه هفته تعطیله. خیلی از بچه‌ها همون شب جمع کردن صبحش رفتن شهراشون. من تا صبح نتونستم بخوابم چون هم اتاقیام داشتن جمع میکردن، همش فکر میکردم که آیا درسته من پاشم بیام خونه؟ آیا اگه خودم تنهایی مریض بشم بدتره یا اینکه بقیه هم مریض بشن؟ خب دومیش بدتره دیگه. تصمیم گرفتم بمونم. بعد از اعلام تعطیلی تصمیم گرفته بودیم با زرافه درس بخونیم. صبحش قرار بود بیاد بریم درس بخونیم. داشت میومد که یهو گفتن خوابگاه تا شب باید تخلیه بشه! بلیت هواپیما همون موقع 300 تومن بود، چند ساعت بعد شد 690 تومن!!!
خوابگاه خیلی ترسناک شده بود. اینقدر با عجله جمع کردم اومدم بیرون که عملا جمع نکردم. بدون چمدون اومدم خونه، با دو تا کوله که یکیش لپ‌تاپ بود اون یکی یذره وسایل شخصی. حتی ظرفای صبحونه‌م رو نشد بشورم و نمیدونم تا بعد از عید، اگر برگردیم..، کپک میزنه؟ چی میشه؟خلاصه
دیروز رو با زرافه موندم، امروز صبح اومدم. ظهر یعنی. هواپیمام تاخیر داشت و کلی با هم راه رفتیم و حرف زدیم و اینا. بعدش اومدم با هواپیما. هم‌وطنان معنی جدیدی از بهداشت رو به جهان ارائه میکنن حقیقتا. یک آقایی بود، ماسک ان 95 اش رو گذاشته بود روو سرش که از قضا کچل هم بود. بعد داشت به دست‌هاش ژل ضدعفونی کننده میزد. بعد ژل زد، ماسک رو دوباره گذاشت روو صورتش! اصلا نفهمیدم چرا؟ توو خود هواپیما یکی سمت راستم نشسته بود که دستکش دستش بود. یعنی دستاش رو به هرجا که میشد زد! نمیدونم چرا فکر کرده بود دیگه با دستکش مریض نمیشه. بعد با همین دستکش مثلا شالش رو هم درست میکرد. سمت چپم هم یه آقایی بود که بهداشت رو واقعا به منصه ظهور رسوند. بعد میان‌وعده که آوردن هردوتاشون با ولع شروع کردن به خوردن! منو میگی؟! پک رو گرفتم یه راست گذاشتم توو کیفم!
بعدش گفت ماشین جوش آورده. بعدش خواب بود، جواب نمیداد من نگران شدم.
بعدش هم من خوابیدم.
تا جایی که تونستم خودم و وسایلم رو تمیز کردم. ولی دیگه نمیدونم.
الان سرم درد میکنه. زرافه هم سرفه میکرد میگفت سرماخورده. حقیقتش نگرانم. هم نگرانِ زرافه که اونجا تنهاست؛ هم نگران بقیه خانواده م. خیلی نگران زرافه م. فردا هم باید بره بیرون، حالش اگه خوب نباشه چی؟ همین سرماخوردگی ساده هم اگه باشه؛ ضعیف میشه بدنش. بهش پیام دادم گفت کار داره. حالا قراره بیاد صحبت کنیم. بعد با خودش که حرف میزنم استرس نمیدم، نگران نشون نمیدم خودم رو. ولی واقعا نگرانم و اون اونجا تنهاست! منم واقعا نمیتونستم بمونم، وگرنه میموندم. از خدام بود که بمونم، یا حداقل با هم بیایم خونه. نشد. :(
غیر از اون، کلاس‌ها آنلاین برگزار میشه. پروژه هم که هست. ولی اصلا دل و دماغ درس ندارم، حداقل امروز.
و غیر از اون، اخبار میخونم و خیلی اعصابم خورد میشه. خیلی ناراحت میشم. واقعا بعضیا شوخیشون گرفته؟ دیگه بحران از این بزرگ‌تر؟ بلا از این بدتر؟! من میترسم واقعا. دیروز زرافه بود هیچی برام مهم نبود. الان میترسم. واقعا میترسم. آمار مرگ و میر دو درصدی برای چینه که تا الان همه کیس هاش رو اعلام کرده، به درستی قرنطینه کرده، مردمش فرهنگ قرنطینه کردن و شدن دارن تا حدی، امکانات داره! ما چی؟
همین چند روز پیش توو گروه خوابگاه بحث این شده بود که خب الان که وضعیت اینجوریه، قمیها نیان خوابگاه و دانشگاه. با مقدار زیادی کولی بازی و دعوا مواجه شدیم که چرا اینقدر بزرگش میکنید؟ و ما کار داریم و فلان! درستش اینه که کسی که احتمال آلوده بودنش میره، خودش خودش رو قرنطینه کنه، و اینقدر توو خونه بمونه که وضعیتش مشخص بشه، اگه حالش بد بود زنگ بزنه اورژانش. اما خب درستش مال ما نیست متاسفانه، مردم دوباره پاشدن رفتن شمال.
این پای لعنتیم هم داشت با فیزیوتراپی خوب میشد، الان مجبور شدم بیام خونه. باید زنگ بزنم فردا ببینم تکلیف 6 جلسه باقی مونده چی میشه؟
زرافه اومد؛
میگه حالش خوبه، مریض نیست. امیدوارم همه اعضای خونواده‌م سالم باشن. 
- ۹۸/۱۲/۰۶